Slátur

Tók einu sinni slátur til að spara. Fannst athöfnin öll hin viðbjóðslegasta og er sannfærður um að vambirnar hafi ekki lyktað svona illa í gamladag.

Það var svo ekki fyrr en í febrúar, árið eftir sláturtöku, sem ég hafði mig í að sjóða slátrið, enda mesta lyktin farin úr íbúðinni. Fátæktin á þessum árum var slík að nær ekkert annað var á borðum fyrr en voraðiað nýju og fyrstu malbikslagnirnar fóru að gefa pening fyrir mat.

Í seinni tíð stend ég í ástar/haturs-sambandi við slátrið.
Á frostköldum haustdegi er fátt meira viðeigandi en feitt, heitt slátur með rófustöppu og geri ég því jafnan góð skil. Þegar máltíð svo lýkur og hitastigið í meltingarveginu nær aftur 37°C, fitan farin að storkna langt niður eftir vélindanu og tilfinningin eins og mér hafi verið nauðgað.

Mamma býður í slátur á laugardag og hlakka ég mikið til, vona að frostið haldist, það er svo viðeigandi.